ΡΗΞΗ ΜΥΟΤΕΝΟΝΤΙΟΥ ΠΕΤΑΛΟΥ ΩΜΟΥ

Κατηγορία επέμβασης: Διατομές τενόντων


 Το μυοτενόντιο πέταλο του ώμου είναι μια ομάδα τενόντων που επιτρέπουν την στροφική κίνηση της άρθρωσης του ώμου, την πρόσθια ανύψωση και την απαγωγή.  Αυτοί οι μυς έχουν εξίσου το ρόλο της επικέντρωσης της κεφαλής του βραχιονίου μέσα στην ωμογλήνη.  Το μυοτενόντιο πέταλο αποτελείται από 4 μυς: Υπερακάνθιος, υπακάνθιος, υποπλάτιος και έλασσον στρογγύλος.  Η ρήξη ενός ή περισσοτέρων τενόντων των μυών αυτών είναι συνήθως αποτέλεσμα τραυματισμού (πτώση), ή μη λόγω της φθοράς από υπέρχρηση.  Αυτή η φθορά είναι φυσιολογική με την πάροδο των ετών και εμφανίζεται συνήθως πάνω από την ηλικία των 50 ετών και συνεχίζεται προοδευτικά με την πάροδο των ετών.  Κοντά στην ηλικία των 80 ετών εκτιμάται ότι η ρήξη του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου είναι σε ποσοστό 80% των περιπτώσεων.

Image title

Σε περίπτωση ρήξης ή απώλειας της λειτουργίας του ενός από αυτούς τους 4 μυς έχει σαν αποτέλεσμα την ποικίλη μετατόπιση της κεφαλής του βραχιονίου σε σχέση με την ωμογλήνη. Η ρήξη του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου αντιπροσωπεύει την μερική ή ολική αποκόλληση της κατάφυσης του από το μείζον βραχιόνιο όγκωμα του βραχιονίου.  Στην συνέχεια αυτή η ρήξη μπορεί να επεκταθεί με τις δραστηριότητες προς τα εμπρός ή προς τα πίσω μεγαλώνοντας έτσι το πρόβλημα, όσο δεν κάνουμε τίποτα γι'αυτό.  Ο τένοντας του δικεφάλου βραχιονίου που βρίσκεται κάτω από το μυοτενόντιο πέταλο, επηρεάζεται πολύ συχνά από τις βλάβες του με δημιουργία φλεγμονής, παρεκτόπιση από την ανατομική του θέση ή μικρορήξεις.

Αιτιολογία

Η πλειονότητα των ρήξεων του μυοτενοντίου πετάλου συνδυάζει 2 παράγοντες που πρέπει να γνωρίζουμε: την φθορά του πετάλου συνδυαζόμενη με κάποιο τραυματισμό λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό.

1. Η φθορά του μυοτενοντίου πετάλου αρχίζει στην ηλικία των 45 ετών και επιδεινώνεται από

  •  παράγοντες  εξωτερικούς,  όπως  η δραστηριότητα επαγγελματική ή φυσική, το κάπνισμα το οποίο βουλώνει τις αρτηρίες που τρέφουν το μυοτενόντιο πέταλο
  • παράγοντες ενδογενείς, όπως ο διαβήτης, η υπερχοληστερηναιμία, οι δυσλιπιδαιμίες (οι οποίες φράζουν τα αιμοφόρα αγγεία του μυοτενοντίου πετάλου
  • παράγοντες ανατομικοί, όπως η μορφολογία του ακρωμίου (το ακρώμιο τύπου 3 είναι περισσότερο κυρτό προς τα κάτω με αποτέλεσμα να περιορίζεται ο χώρος του μυοτενοντίου πετάλου και να δημιουργεί μικροτραυματισμούς κατά την λειτουργία του ώμου. Οι μικροτραυματισμοί σε χρόνια βάση δημιουργούν εκφύλιση και τελικά ρήξη του πετάλου). 

2.  Ο αρχικός τραυματισμός

Μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο βίαιος σύμφωνα και με την ηλικία του ατόμου. Στα νέα άτομα ο τραυματισμός αυτός είναι πάντα βίαιος, στην περίπτωση κάποιας πτώσης και συνοδεύεται πάντα από ισχυρό πόνο.  Στα ηλικιωμένα άτομα μπορεί να είναι ασυμπτωματικός ο αρχικός τραυματισμός και να οφείλεται σε μια λάθος κίνηση, όπως στην προσπάθεια να σηκώσουμε ένα πακέτο νερό ή κάνοντας κάποια ήπια κατασκευή ή επισκευή. Αυτός συνήθως ο τραυματισμός δεν συνοδεύεται από ιδιαίτερο πόνο και γι'αυτό τα άτομα αυτά δεν θυμούνται πότε έγινε ο τραυματισμός.  Ένα άτομο στα πέντε θα έχει μια ρήξη του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου πάνω από την ηλικία των 65 χρονών και ο αριθμός αυτός ανεβαίνει σε ένα στους δύο για άτομα μεγαλύτερα των 80 ετών.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα της ρήξης του μυοτενοντίου πετάλου είναι ο πόνος που συνήθως είναι μεγαλύτερος κατά την κίνηση του χεριού αλλά και κατά την διάρκεια της νύχτας και δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε, η μείωση της δύναμης στην περιοχή του ώμου με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να κρατήσουμε ένα αντικείμενο ή να το σηκώσουμε ψηλά, ενώ η ρήξη του τένοντα του δικεφάλου βραχιονίου χαρακτηρίζεται από διόγκωση του μέσου τμήματος του βραχίονα (σύνδρομο Ποπάι).

Διάγνωση

Η διάγνωση της ρήξης του μυοτενοντίου πετάλου βασίζεται στο ιστορικό του ασθενούς και στα συμπτώματα. Ο γιατρός κάνει απλές ακτινογραφίες του ώμου και ένα υπερηχογράφημα του ώμου, το οποίο μπορεί να διαγνώσει τη ρήξη. Επίσης η μαγνητική τομογραφία και το αρθρο-σκανερ μπορούν να επιβεβαιώσουν την διάγνωση.

Θεραπεία

Η θεραπεία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και κυρίως από την ηλικία του ασθενούς, από τον πόνο και από τις δραστηριότητες του ασθενούς, καθώς ακόμη και από το μέγεθος της ρήξης.

Η συντηρητική θεραπεία έχει σαν βάση της την φυσικοθεραπεία και στόχο να μειώσει τον πόνο και να ενδυναμώσει τους μυς του μυοτενοντίου πετάλου.  Χορηγούνται αντιφλεγμονώδη φάρμακα και κάνουμε πολλές φορές μια ή δυο εγχύσεις κορτιζόνης μα ποτέ περισσότερες.  Αυτή την θεραπευτική μέθοδο ακολουθούμε αν οι απαιτήσεις του ατόμου είναι μειωμένες (ηλικιωμένα άτομα) ή σε περίπτωση μη διορθώσιμης βλάβης.  Σε περίπτωση που ο πόνος συνεχίζεται ο χειρουργός θα προτείνει την χειρουργική αποκατάσταση της βλάβης. Η χειρουργική επέμβαση έχει δύο στόχους: να εξαλείψει την πρόσκρουση του μυοτενοντίου πετάλου υπακρωμιακά, αφαιρώντας το πρόσθιο 1/3 του ακρωμίου και των πιθανών οστεοφύτων στο ακρώμιο και την ακρωμιοκλειδική άρθρωση,  και την συρραφή των τενόντων. Αυτό επιτυνχάνεται με την χρήση αγκυρών μεταλλικών ή απορροφήσιμων. Κάθε άγκυρα έχει πάνω της προσαρτημένα ράμματα που βοηθούν στην συρραφή και την επανακαθήλωση του μυοτενοντίου πετάλου του ώμου.  Αυτή η τεχνική μπορεί να γίνει είτε με αρθροσκόπηση είτε με ανοιχτή μικρή χειρουργική τομή. (mini-open).

Image title

Image title

Image title

Image title


Στην περίπτωση της ανοιχτής επέμβασης η τομή είναι περίπου 5-6 εκατοστά ενώ στην περίπτωση αρθροσκόπησης γίνονται 4 μικρές τομές των 5 χιλιοστών ως 1 εκατοστό.  Ο ώμος χρειάζεται να ακινητοποιηθεί για 4-6 εβδομάδες μετεγχειρητικά.  Η ακινητοποίηση προστατεύει την συρραφή μας αλλά και μειώνει τον μετεγχειρητικό πόνο (η ακινητοποίηση όμως εξαρτάται και από τον βαθμό της ρήξης).  Η παθητική φυσικοθεραπεία του ώμου αρχίζει άμεσα σχεδόν μετεγχειρητικά.  Η ενεργητική κινησιοθεραπεία του ώμου καλό είναι να αρχίζει μετά την 4-6 εβδομάδα μετεγχειρητικά.  Η οδήγηση επιτρέπεται συνήθως μετά τον 2ο μετεγχειρητικό μήνα.  Τα αποτελέσματα μετά την χειρουργική αντιμετώπιση είτε αρθροσκοπικά,  είτε με μικρή τομή είναι τα ίδια σε βάθος χρόνου (6-9 μήνες μετεγχειρητικά).  Όμως με την ανοιχτή προσπέλαση κανείς μπορεί να επιστρέψει στις επαγγελματικές του δραστηριότητες τον 2ο μετεγχειρητικό μήνα ενώ με την αρθροσκόπηση θα χρειαστεί ένα χρονικό διάστημα των 6 μηνών.

Τέλος ένα 10% των ασθενών μπορεί να συνεχίσει και μετεγχειρητικά να παρουσιάζει μικροενοχλήσεις στην περιοχή του ώμου κατά την επιτέλεση διαφόρων κινήσεων και συνύθως εμφανίζει μια αργή επούλωση και υποχώρηση των ενοχλημάτων.




 

Français by Panos Malliakoudis